Zondag 25 juni 2023

Wij gaan vandaag de route van het Uiltje volgen. Wij deden dit gedeeltelijk al in 2017. We rijden de stad binnen langs de kerk Saint Bénigne met een 93 meter hoge spits.

De uiltjesroute begint bij Jardin Darcy.
Hier werd in 1840 door ingenieur Henry Darcy een waterreservoir aangelegd voor de stad Dijon. Hier omheen werd in 1880 het eerste stadspark ontworpen, dat naar Darcy genoemd werd.

Ellen leest in de gids dat er op Boulevard de Sévigné een huis staat met gebeeldhouwde bijen op de gevel. Paul loopt er heen, het is wat verder weg dan we denken, maar hij komt wel met foto’s terug.

Op Place Darcy zien we een heel groot luxe hotel “Grand Hôtel la Cloche”. De foto toont maar één zijde van het hotel. Dit loopt echter door op de volgende zijstraat. Op het plein zien we “fontaine de jeunesse”. Dit zijn drie kinderen die naar drie kikkertjes zitten te kijken.

Aan het eind van het plein staat Porte Guiliaume.

Deze triomfboog is in de 18e eeuw op de oorspronkelijke plaats van de westelijke stadspoort tussen de stadsmuren in gebouwd. Toen de muren eind 19e eeuw werden afgebroken, kwam de poort op zichzelf te staan.

Op Place Grangier zien we een huis van de architect Louis Perreau in Art Nouveau. Het is rond het jaar 1900 gebouwd. Ons doet het denken aan bouwwerken van Gaudi. Voor het postkantoor zit le Compteur du Temps op een hele grote wereldbol met allerlei klokken uit verschillende tijdszones. Via Rue des Godrans lopen we naar Place Rude.

In die Rue des Godrans zien we een gebouw waarvan geveldelen gedragen worden door Kariatiden. Op de hoek staan een aantal vakwerkhuizen.

Op Place Rude staat een prachtig onderhouden draaimolen gewijd aan Ir. Eiffel. Op het plein drinken we een kop koffie.

We lopen door Rue des Forges waar we de mooie Renaissance gevel van Maison Maillard zien. Dit is gebouwd in 1560 voor de burgemeester van Dijon, Jean Maillard.

Iets verderop staat een huis (Hôtel Chambellan) dat er aan de buitenkant niet zo interessant uitziet. Maar als we de gang doorlopen, komen we op een juweel van een binnenplaats met een prachtig trappenhuis. Als we naar boven lopen, zien we dat het gewelf bovenaan de trap steunt op een beeld van een tuinman met zijn mand.

Om de hoek bij Rue des Forges staat de Notre Dame.

Een meesterwerk van de 13e eeuwse Bourgondische bouwkunst, vooral de voorgevel met zijn dubbele rij ranke pilaren met waterspugers is de moeite waard. Er zijn slechts enkele gargouilles uit de 13e eeuw over. Volgens de overlevering kwam er een woekeraar om te trouwen. Deze werd verpletterd door een van de gargoilles van de gevel. Zijn vakgenoten lieten ze verwijderen. Pas tussen 1880 en 1882 maakten zeven beeldhouwers de huidige namaak gargouilles.

Boven op de rechtertoren staat een Jacquemart-uurwerk.

Hertog Philips de Stoute had in 1382 deze klok in Kortrijk buitgemaakt en schonk hem aan de inwoners van Dijon uit dankbaarheid voor hun hulp. In de 17e eeuw werd deze Jacquemart bespot omdat hij alleen stond. In 1651 kreeg hij op de klok een vrouw Jacqueline erbij. In 1714 volgde een kleine Jacquelinet en in 1884 kwam pas zijn zusje Jacquelinette erbij.

Op het plein speelt een accordeoniste de sterren van de hemel, zowel klassiek als modern. We staan een poosje te luisteren en we vergeten ook niet haar iets te geven.

In Rue de la Chouette zien we aan het eind de vestiging van Edmond Fallot, de mosterdmaker uit Beaune. Bij het hertogenplantsoen zien we het uitkijktorentje “Berbis”. Deze is echt als wachttorentje gebruikt. De renovatie van Tour de Bar, waar ze de vorige keer in 2017 nog mee bezig waren, is nu klaar. Het ziet er fantastisch uit.

Voor de Tour de Bar staat een standbeeld van de Zuidnederlandse (Belgische) beeldhouwer Claus Sluter. Deze heeft een van de graftombes in het paleis gemaakt en de Mozesput vlak bij onze camping. De Tour de Bar dateert van 1365. Het is het oudste gedeelte van het paleis. De regenpijpen bij het paleis eindigen allemaal met een dierenkop boven de rioolput.

Palais des Ducs (et des Etats de Bourgogne) is door Philips de Goede, kleinzoon van Philips de Stoute, uitgebreid en van een toren voorzien. Nu zijn het stadhuis van Dijon en Musée des Beaux Arts er in gevestigd. We rijden naar Jardin Botanique waar we gisteren gevraagd hebben bij de Creperie of hij ook op zondag open was, waarop hij volmondig ja zei. Je voelt hem al aankomen: GESLOTEN, wat een rotstreek. We rijden nu maar terug naar de camping, waar we een kop soep nemen en de rest van het brood opmaken. Doodstil in de schaduw zittend brengen we de rest van de middag door.