Dinsdag 28 september 2021

Gisterenmorgen vonden we bij de info van de camping een leuke boottocht langs de Weerribben. We hebben meteen opgebeld om te reserveren. Maar goed ook, want de boot was bijna vol. We rijden om negen uur naar het Buitencentrum Weerribben in Ossenzijl vanwaar de boot vertrekt. We zijn er ruim op tijd, zodat we nog een kopje koffie kunnen drinken. Klokslag half elf vertrekt de boot uit het haventje met aan het roer een boswachter.

Even erna varen we langs Ossenzijl. Iets verderop moeten we op de knieën voor een heel laag bruggetje, dat levert de nodige hilariteit op.

Dit moet bij deze tocht nog twee keer. Een groot deel van de Weerribben is ontstaan na het veenturf baggeren, waarna het als rietland gebruikt werd. De boeren wilden het rietveld gebruiken als landbouwgrond en daartoe werd de waterstand omlaag gebracht. Dit was nadelig voor het riet dat in het water moet staan.

Men heeft toen een soort sawa’s aangelegd en deze met behulp van deze watermolentjes onder water gezet. Van de 20 rietboeren die er ooit waren, zijn er nog maar 2 à 3 over. Eigenlijk heel jammer, want nu is er een schreeuwend tekort aan riet en moet er heel geïmporteerd worden. Het moet hoofdzakelijk uit China komen, wat dan weer op vervoersproblemen stuit. De prijs van het containertransport is de pan uitgerezen.

Op een geven moment krijgen we de gelegenheid om trilveen te ervaren. We stappen uit de boot en we lopen er naar toe. Daar krijg je het gevoel dat je op een dansende vloer staat. Het trilveen houdt heel veel vocht vast, wel 20 x zijn eigen gewicht. Je kunt het als een spons uitknijpen. We zien hier ook zonnedauw, dit zijn vleesetende planten.

We varen verder en zien stokken met oranje punten staan. Hier zijn vuurvlinders gesignaleerd en om te voorkomen dat dit gebied plat gemaaid wordt en het leefgebied verdwijnt, zijn deze oranje gepunte stokken in de grond gestoken. In het water liggen wortelstokken van de gele lis. Het lijken net krokodillen.

Gids Piet plukt snel een tak bitterzoet langs de kant van de vaart. De tak kan men eten, maar de bes volstrekt niet, want deze zijn dodelijk giftig. Na twee- en een halfuur komen we terug in de haven. IVN-Gids Piet vertelt heel boeiend en lardeert dit met veel boeiende verhalen en smakelijke anekdotes. Deze tocht is echt een aanrader. In de middag proberen wij een oud boerderijtje in Tuk te vinden, waar wij 45 jaar geleden bij een nicht van Pauls moeder op bezoek zijn geweest. Ondanks de bij navraag verkregen inlichtingen, kunnen we het boerderijtje in het bos niet meer vinden. Er wees in het bos, aan de kant waar het boerderijtje gestaan zou hebben, niets meer op bewoning. Het is vandaag droog gebleven en we fietsen vandaag (met al dat gezoek erbij) iets meer dan 39 km.