Maandag 12 juni 2023

We rijden, meteen als het hek opengaat, weg van de camping richting Montceau-les-Mines om bij een bedrijf de koelkast te laten maken. Deze wil niet meer op gas starten. We zijn aangenaam verrast, als de wegopbreking onderweg geen file veroorzaakt. Ook zijn we blij, dat we bij het bedrijf meteen geholpen kunnen worden. De monteur vertelt ons dat hij de brander en een ander onderdeel vervangen heeft. Onze oude brander was 10 jaar oud. De monteur vertelt ons dat de fabrikant zo’n brander maar twee jaar garandeert en dat hij dan vervangen moet worden. Wij hebben er dan met 9 jaar goed functioneren en daarna wat minder functionaliteit, lang mee gedaan. We weten nu ook waar we op letten moeten en kunnen dan de brander tijdig laten vervangen. De monteur is twee uur bezig geweest, zodat er wel een aardige rekening tegenover staat. We rijden nu weer naar de gratis CP van Monceau-les-Mines, dat reguleert de kosten weer een beetje. We gaan ’s-morgens nog boodschappen doen en na de lunch gaan we een “stadswandeling” maken die we bij de VVV hebben opgehaald. We beginnen bij het mijnwerkersmonument.

In 1905 werd dit monument voor de mijnslachtoffers opgericht. Bij 4 mijnrampen zijn 185 mijnwerkers om het leven gekomen. Het monument stelt voor een mijnwerker met een pikhouweel en een lamp. Naast hem staat een smid met hamer en aambeeld. Aan de andere kant van de mijnwerker staat een weduwe met een wees. Aan de kanaalkant staat een vrouw met een laurierkrans en een banier, waarop staat dat deze mijnwerkers de dood vonden, terwijl zij hun taak verrichtten en dat ze daarom worden geëerd.

Het monument staat tegenover het stadhuis. Dit stadhuis is gedeeltelijk gefinancierd door de eigenaar van de mijn, terwijl zijn neef daar burgemeester was. Het gerucht gaat dat ze van het balkon af hun eigen mijnen die aan de overkant van het kanaal lagen konden zien.

Aan de overkant van het kanaal liggen een aantal gebouwen, waar de administratie van de mijnbouwmaatschappij gevestigd was. In de toegangspoort kun je lezen “Mines de Blanzy”.
Tevens zijn in het medaillon de letters J en C te zien, de initialen van de stichter Jules Chagot. Nu, na de sluiting van de mijnen, is het een cultureel centrum geworden. Het bevat een bibliotheek, een conservatorium, een auditorium, studio’s voor amateurartiesten, een tentoonstellingsruimte en een jongerencentrum.

Wij rijden door naar de rand van de stad waar we de kolenwasstraat “Lavoir des Chavannes” zien. Deze wasstraat, de grootste van Europa, werd pas in 1999 buiten gebruik gesteld en een jaar later als historisch monument ingeschreven. Er zijn plannen voor een nieuwe bestemming, die moet passen in de omvangrijke stadsvernieuwing van Monceau-les-Mines. Er zijn al veel parken en recreatiegebieden aangelegd op de oude mijnterreinen. Opvallend is, dat er bij deze mijnen geen afvalbulten zijn. Deze zijn gebruikt om de oude mijngangen op te vullen, zodat er bijna geen verzakkingen konden ontstaan. Voor de werkgelegenheid in deze regio worden nieuwe bedrijven aangetrokken o.a. in de ICT-sector.

Terug rijden we langs het station. Dit station is in 1861 gebouwd, toen hier een spoorlijn werd geïntroduceerd. Aan de spoorlijn zien we drie opmerkelijke gebouwen.

Één er van is de jongensschool, gebouwd in een hoog neogotische stijl. Het is nu een schoolmuseum. Een ander gebouw is het Rode Kruisgebouw. Dit ziekenhuisje is in 1922 gebouwd om de tuberculose te bestrijden. Het wordt steeds donkerder, maar we rijden toch nog even naar de Notre Dame.

Deze is in een neo-romaanse stijl gebouwd en was pas in 1862 gewijd. Voor de kerk staat een oorlogsmonument dat zowel de oorlogsslachtoffers van WOI als de mijnwerkers herdenkt. Bourdelle, de beeldhouwer, was een leerling van Auguste Rodin. Het monument heeft de vorm van een mijnlamp en in de afbeeldingen zijn de mijnwerkers en de soldaten symbolisch met elkaar verweven.
Het begint al te rommelen en we rijden als een haas naar de camper en we zijn net binnen als er een enorme bui losbarst, compleet met een stevig onweer. Om half vier moeten we zelfs een lamp aandoen om nog te kunnen lezen. Na de bui gaat Paul met zijn fototoestel naar het park naast ons waar een houten sculptuur van de Belgische kunstenaar Marc de Roover ligt. Het heet “Oneindige Cirkel”. De boren in de mijnbouw zijn de inspiratiebron voor dit kunstwerk geweest.